Praktisch
idealisme van o.a. Koninklijk Paar
Laat
de
markt spreken
januari 2006
Ongeveer
een jaar heeft mijn
column
online gestaan in reactie op de Llinkuitzending The Corporation. So
much for the
theorie, nu de praktijk. Of: het praktisch idealisme van
Máxima
en Alexander,
ander ‘koninklijk gedrag’, de macht van de
consument, de
Midden-Oostenconnectie
en Curaçao – als rijkste land ter wereld. Drie in
elkaar
hakende concepten
waarbij voor alle betrokkenen de zo geroemde win/win-situatie geldt en
waarbij
de markt – u en ik in de supermarkt – het
uiteindelijk
drijvende houden.
Internationaal staat ons landje bekend
als: God
created the World, but the Dutch made
Holland. Op
het podium van de Verenigde Naties ligt er een rol voor Nederland
als natuurlijk aanvoerder van landen die ook delen hebben beneden de
zeespiegel. Landen als Bangladesh en staten van landen als Louisiana
(VS).
Insteek: de kosten om de rivier binnen- en de zee buitendijks te
houden, wie
gaat die opbrengen?
Fossiele
energieprijzen duurder
Een
zuiver
economisch en ook geaccepteerd principe is: ‘de vervuiler
betaalt’. Het Verdrag
van Kyoto gaat ervan uit dat het inmiddels zich ontvouwend versterkt
broeikaseffect tenminste voor een deel wordt veroorzaakt door
menselijke
activiteit. Laat de economen maar rekenen om de aankomende kosten van
de
stijgende zeespiegel voor een deel om te slaan naar energieprijzen uit
fossiele
brandstoffen. Is het praktisch idealistisch genoeg om Nederland hier
het
voortouw in te laten nemen? En terug op het internationale podium te
krijgen?
Koninklijke
Concentrated Solar Power op Curaçao
Prettig
bijverschijnsel
van hogere energieprijzen uit fossiele brandstoffen is dat duurzame
energie
relatief goedkoper wordt. Een twintig jaar beproefde en
economisch-verantwoorde
duurzame methode is Concentrated Solar Power (CSP).
Spiegels
concentreren zonlicht en hiermee wordt olie opgewarmd. Deze olie verhit
in de
meest efficiënte opstelling zeewater
tot stoom dat een
turbine
aandrijft: elektriciteit. De stoom condenseert weer tot water:
zoetwater. Elektriciteit
én zoetwater uit
zonlicht en
zeewater.
Aanvankelijk
dachten pleitbezorgers dit met voorbeeldprojecten te doen in landen
rond de
Middelandse – en Rode Zee. Onder hen een van de gasten
tijdens
Het Huwelijk van
Maxima en Alexander in 2002: Prins El Hassan bin Talal van
Jordanië. Doch, de
kosten van de bouw van zo’n plant met dito infrastructuur
blijken
te hoog in
relatie tot de lage prijzen van conventionele energieopwekking.
Het
prijsverschil
blijkt echter mee te vallen als het afzetgebied van CSP-stroom
én -zoetwater
wordt begrensd door een energierijke
natuur waar nu al torenhoge energieprijzen gelden voor de inwoners.
“Ons”
eiland, en natiestaat in spé, Curaçao kent
relatief
én absoluut de hoogste
elektriciteitsprijzen ter wereld(!). Bovendien heeft een
NewDay.nl-verkenning
in 2005 uitgewezen dat alle mogelijke hoofdrolspelers niet onwelwillend
staan
tegen verder onderzoek naar CSP-plants op het eiland.
Opvolgers
Verdonk
en Nicolaï ook blij
De
verduurzaming van de elektriciteitsproductie op Curaçao die
tegelijkertijd zoetwater oplevert, zullen dit onderdeel van het
Koninkrijk
wereldwijd (nu eens) positief op de kaart zetten. Zowel
de bouw áls
het onderhoud van de plants, die decentraal
op het eiland gaan verschijnen, staan borg voor
“structuurversterkende
maatregelen”. Met andere woorden: er komt en blijft werk
genoeg
voor de
Curaçaoënaars die nu nog op de basisschool (daar:
‘lagere school’) zitten of
nog moeten worden geboren. Dus ook de opvolgers van de ministers
Nicolaï
(Koninkrijksrelaties) en Verdonk (‘Dáár
blijven!’)
zouden
een luisterend oor
moeten hebben.
Koninklijk
gedrag komt bij elkaar
De
Palestijnse
Kwestie is er één die de wereld eigenlijk eonen
in haar
greep houdt. Vanaf de
momenten dat mens en mensachtigen uit Afrika trokken is het
Midden-Oosten een
(gewelddadig) kruispunt tussen Oost en West. Het probleem is het
geloof. Zeggen
ze. Het probleem is in elk geval de tegenstelling: have’s
& have not’s.
De een heeft geld, de ander niet. De een heeft zoetwater, de ander
niet.
Een
internationaal
consortium baggert onder leiding van Koninklijke
Boskalis Westminster NV en Royal Dutch Shell NV de haven uit van Gaza
Stad en
ontzilt het zeewater met Concentrated Solar Power. Voorstel
managementinvulling
voor zulks koninklijk beleid: bestuursvoorzitter de heer W.A. van
Buuren,
beschermvrouwe Máxima Kroonprinses der Nederlanden (etc.
etc.),
CEO: ms. M.
Wisse-Smit. Ook in the board: de eerder genoemde CSP-pleitbezorger
Jordaanse
prins El Hassan bin Talal die overwegend goede banden onderhoudt met de
Palestijnen én graag wat van deze mensen uit eigen land ziet
vertrekken.
De
nieuwe
zeehaven, de elektriciteit en het zoetwater zijn voor de helft van het
internationale consortium, voor de andere helft eigendom van de
Palestijnen
zelf.
Het
water wordt in
een joint venture tussen Israëlische bedrijven (vanwege hun
citrus/Jaffa-kennis) en Palestijnen onder andere gebruikt voor
plantages in de
Palestijnse Gebieden.
Deze
Gaza Fruits
worden vervolgens gedistribueerd
en verkocht
via
grote Westerse supermarkten; Koninklijke
Ahold voorop. Wij willen ons
wel identificeren met deze
“vruchten van
samenwerking”. [ … temeer omdat
wij denken dat onze klanten dat zullen appreciëren.]
Omdat
de markt het wil
Het
broeikaseffect, Curaçao, Het Midden-Oosten,
zoetwatertekorten,
energie; grote problemen die zomaar in nog geen 800 woorden worden
opgelost. Zo
makkelijk kan het toch niet zijn? Uiteraard niet, anders was het allang
gebeurd. Zou je denken. Toch eindigt elk van de drie onderdelen van dit
plannetje
bij ‘de markt’; de onderdanenmarkt, de
kiezersmarkt, de
consumentenmarkt, de luister-
en kijkersmarkt. U beste lezer (m/v) en ik; wij zijn die markt. Het
wordt zo
langzamerhand tijd dat de markt echt gaat spreken.
Richard
Reekers
___________________
Achtergrondinformatie
Concentrated Solar Power: www.gezen.nl
NewDay.nl-survey: www.etld.nl/curacao
|
